Ég trúi því varla...

Það eru að verða 2 ár síðan og skrifaði hér síðast !!! Hvað er eiginlega í gangi með mig ? Er fokking Facebookið bara búið að slátra ritgleðinni ? Jahérna hér... best að fara hífa sig upp á rassgatinu, hætta að eyða tíma á FB og geysast svo fram á ritvöllinn....
Kveðja
Jac

Ekki örvænta.... :)

Er að skrifa svo mikið af öðru efni... þessvegna hefur COMA sitið svolítið á hakanum. Ekki það að það séu margir sem kíkja hingað inn... en þeir sem það gera.... þá fer alveg að koma færsla ;)

Bestu kveðjur

Jac

Fokking klúður

Hún teygði höndina varlega inn fyrir stofuhurðina og þreifaði eftir slökkvaranum. Hjartað fór allt í einu að hamast í brjósti hennar og óttinn ætlaði að kæfa hana. Höndin strauk hurðarstafinn rólega niður á við í átt að slökkvaranum. Allt í einu var gripið fast í hendina á henni og kippt fast í, svo fast að höfuð hennar skall á dyrakarminum og blóðið fossaði úr nefinu á henni. Hún var svo ringluð og hissa að hún náði ekki einu sinni að öskra. Hvað í fokking helvíti var þetta? Gripið um hendi hennar hertist enn frekar og nú sárkenndi henni til. Hvað í fokking helvíti er þetta maður, öskraði hún hátt og reyndi að sjá inn í myrkvaða stofuna. Hafði hún ekki örugglega drepið fokking aumingjann, var hann að ganga aftur eða hvað? Hún náði að rykkja hendinni í krumlunni sem hélt í hana og ætlaði að snúast á hæli og hlaupa út, en hætti við það og smellti hendinni á slökkvarann og kveikti ljósið. Þarna hálf stóð auminginn með sundurskotinn hálsinn og stærðar gat á hausnum og blóðhlaupin augun störðu á hana. Hann teygði hendurnar í ámáttlegri bæn um hjálp til hennar og það korraði í blóðhryglunum í götuðum hálsinum. Þú ert dauður fávitinn þinn, sagði hún hæðnislega við hann, þú ert bara fokking dauður en ert greinilega of heimskur til að skilja það fávita heimskinginn þinn. Hún tók undir sig stökk og sparkaði eins fast og hún gat í vinstri hlið höfuðsins á honum. Höfuðkúpan var brotin fyrir af völdum byssukúlunnar svo að gríðarlegt sparkið var þess valdandi að skóklæddur fótur hennar gekk inn í höfuðkúpuna, svo kyrfilega að hún festist. Saman féllu þau í gólfið og hún varð að spyrna með hinum fætinum í andlit hans til að losa fótinn. Skórinn varð eftir, hálfur inni í mélaðri kúpunni. Henni var sama, hún hafði ekki geð í sér að beygja sig niður eftir honum og þurrka heilaslettur og viðbjóð af skónum. Hún sparkaði af sér hinum skónum. Djöfuls fokkin fokk, hún hafði snúið sig illa á fætinum, svo illa að henni dauðkenndi til. Hún stóð upp en gat ekki stigið í fótinn, djöfuls djöfull hvæsti hún milli samanbitinna tannanna. Haltrandi studdi hún sig við vegginn. Nú var helvítið alla vega steindautt. Hún leit í lazyboy stólinn og sá veskið sitt og tók það upp svo haltraði hún berfætt út úr húsinu og settist inn í bílinn. Mikið djöfuls fokking klúður var þessi helvítis hóruungi búinn að koma henni í. Glott lék um varir hennar, djöfull var gott að vera búinn að stúta honum.... endanlega. Hún startaði bílnum, setti rúðuþurrkurnar í gang og ók af stað. Ég verð að láta kíkja á helvítis fokking fótinn á mér sagði hún við upphátt við sjálfa sig, hún tók stefnuna á spítalann.

Nóttin leið og það fór að daga. Hjúkrunarkonan kæfði geispa og leit á úrið. Það var ekki eftir nema klukkutími af vaktinni og mótorhjólamaðurinn lifði ennþá svo að það voru einhverjir samstarfsfélagar hennar að horfa á eftir flösku af rauðvíni. Hún fór fram á ganginn og gekk rólega inn hann í átt að herbergi mótorhjólamannsins. Hún kíkti inn í herbergin hjá sjúklingunum á leiðinni og athugaði hvort allt væri ekki í lagi. Það var ró og friður yfir deildinni og ekkert heyrðist nema hljóðin í öndunarvélunum og pípin í mónitorunum sem vöktu yfir sjúklingunum. Hún kom að herbergi mótorhjólamannsins og opnaði varlega hurðina, ekki það að hún væri hrædd um að vekja hann heldur af tillitssemi við örþreytta eiginkonu hans. Eiginkonan var vakandi og sat á gluggakistunni. Hún leit ekki upp þegar hjúkrunarkonan smeygði sér inn í herbergið heldur starði tómu augnaráði á manninn sinn í sjúkrarúminu. Augu hennar voru blóðhlaupin af þreytu og dökkir baugar farnir að myndast undir þeim. Hjúkrunarkonan rauf þögnina og sagði við hana að það væri góðs viti að mótorhjólamaðurinn hefði lifað af nóttina, það benti til stöðulleika og nú væri það eina sem hægt væri að gera væri að bíða og sjá hvernig honum reiddi af. Hún lagði höndina á öxl eiginkonunnar og sagði henni að fara heim, fara í sturtu og leggja sig. Ef að einhverjar breytingar, til góðs eða ills, yrði hringt með það sama í hana. Eiginkonan horfði í augu hjúkrunarkonunnar, ég get bara ekki farið frá honum, mér finnst ég ekki geta yfirgefið hann í svona ásigkomulagi. Ég veit að hann myndi vera hjá mér fram í rauðann dauðann ef það væri ég sem lægi þarna á rúminu. Ég skil það vel vina, sagði hjúkrunarkonan, en veistu, ef þú klárar batteríin núna, hvernig ætlar þá að verða honum til stuðnings ef eitthvað breytist? Það borgar sig að hvílast aðeins og svo getur þú komið aftur síðar í dag. Við höldum honum í dái í amk 3 daga áður en við léttum á svefninum til þess að sjá hvort heilinn starfi. Svona drífðu þig bara heim, hvíldu þig aðeins og komdu svo aftur fersk og endurnærð. Ég skal lofa þér því persónulega að láta þig vita ef eitthvað gerist hér á meðan ok? Eiginkonan sá alveg rökin í máli hjúkrunarkonunnar og stóð rólega upp af gluggakistunni. Já það er rétt hjá þér sagði hún og geispaði, ég tek þá af þér loforð um að láta mig vita ef.... ef eitthvað breytist? Hjúkrunarkonan klappaði henni vinalega á öxlina, svona, þetta verður í lagi, hann er greinilega mjög harður af sér því að flestir aðrir hefðu ekki meikað nóttina. Hjúkrunarkonan kreisti fram bros máli sínu til stuðnings. Eiginkonan klæddi sig í jakkann sinn og gekk að rúmi mótorhjólamannsins, hún beygði sig yfir rúmið og kyssti varlega á ennið á eiginmanni sínum, bless ástin mín, ég elska þig, hvíslaði hún lágt. Þegar hún var komin út í bíl og búin að setja í gang fannst henni hún þurfa að gráta en það komu engin tár. Hún hugsaði með sér að sennilega hefði hún klárað forðann um nóttina. Hún reyndi að blikka augunum en fann hve þurr þau voru orðin svo hún bara reyndi að spá ekkert í það og ók af stað. Hvort sem það var augnþurrkurinn eða þreytan eftir andvökunóttina, þá sá hún ekki bílinn sem kom keyrandi á fullri ferð á aðalgötunni fyrir framan spítalann, hann var ekki með stefnuljós en beygði samt inn á heimkeyrsluna á sömu stundu og eiginkonan ók út. Höggið var gríðarlegt þegar bílarnir skullu saman. Höfuð eiginkonunnar skall í vinstri framrúðuna og mölbrotnuðu bæði rúðan og höfuðið við höggið. Líknarbelgurinn í stýrinu blés kröftuglega upp en kom ekki að gagni þar sem að allt höggið kom beint á bílstjórahurðina. Höfuð hennar hefði sennilega ekki brotnað svona illa ef bíllinn hefði verið af nýrri árgerð, árgerð sem hefði líknarbelgja-gardínur. Bílarnir voru ennþá á hreyfingu þegar augu hennar rúlluðu aftur í hnakka og hún var látin.

Reykur úr báðum bílunum sveif yfir í kyrrð morgunsins. Fuglar sem höfðu hræðst við gríðarlegan hvellinn sem bílarnir tveir framkölluðu örfáum sekúndum áður, voru aðeins að róast og farnir að finna sér stað til að setjast á. Þeir höfðu fullkomið útsýni yfir slysstaðinn. Vaktmaðurinn á slysavarðstofunni rauf kyrrðina með því að hlaupa út á gatnamótin og reyna að rífa upp farþegahurðina á bíl eiginkonunnar, það tókst honum ekki vegna þess að gríðarlegt höggið hafði grindarskekkt bílinn svo mikið að hurðarnar sátu pikkfastar í falsinu. Hann hljóp hinumegin við bílinn og sá samstundis að það yrði ekkert gert fyrir þessa manneskju sem lá samanfallin í bílstjórasætinu.

Jac Norðquist

 

 

Sumarfríi að ljúka.....

Jæja þá er dásamlegu fríi að ljúka og ekki seinna vænna en að hefja skrif aftur. Ég hef vonandi engu gleymt með COMA en er byrjaður að rita næstu færslu. Þakka ykkur sem þetta lesa og vonandi að þið njótið skrifanna minna :)

Kveðja

Jac Norðquist

Draumur

Eiginkonan lá framá rúmbríkina hjá mótorhjólamanninum, lágvært suðið í öndunarvélinni og pípið í monitorunum var svæfandi og fljótlega festi hún svefn, þrátt fyrir óþægilega stellingu. Hana fór að dreyma um liðnar stundir og draumar hennar tóku hana allt aftur til fyrstu kynna þeirra hjóna. Í svefninum laumaðist fram bros á varir hennar. Svo dökknuðu draumarnir og brosið hvarf. Hún var stödd í svarthvítri veröld þar sem að napur vindur gnauðaði, ein með litlu stúlkuna þeirra á handleggnum og lemjandi rigningin meiddi hana í framan. Hún reyndi að fremsta megni að skýla litlu stúlkunni fyrir vindinum og regninu en orkaði það ekki. Hún var að bugast og féll niður á hnén í mjúka moldina. Fyrir framan sig sá hún legstein. Eldingarblossi lýsti hann upp og hún sá áletrunina á honum. Það var nafn mannsins hennar, hvíl í friði ástin mín, stóð fyrir neðan. Hún leit á dagsetninguna á legsteininum og í draumnum fann hún til mikillar undrunar. Dagsetningin var mörg ár fram í tímann? Hún stóð upp, er þetta eitthvað tákn, sagði hún upphátt, hún sperrti höfuðið upp í vindinn og svartan himininn og kallaði af lífs og sálarkröftum "Er þetta eitthvað tákn"? Hún fann að hönd var lögð á öxl hennar og leit snöggt við, svo snöggt að hún missti nær því litla stúlkubarnið. Þarna stóð hann og grænblá augu hans horfðu svo brosmild í augu hennar. Ertu, ertu dáinn? Spurði hún hann titrandi rómi, ertu farinn frá mér ástin mín? Hún fann tárin byrja renna niður kinnarnar. Innst inni fann hún að þetta var draumur en hún vildi ekki stöðva flæðið, hún vildi láta sársaukann fljóta fram. Ertu dáinn frá mér og litlu stúlkunni okkar elsku ástin mín? Mótorhjólamaðurinn horfði beint í augu hennar og brosið hans fallega vék fyrir áhyggju svip. Hún fann tak hans á öxlinni herðast eins og hann væri að halda sér föstum. Halda sér svo að hann ekki sogaðist upp í vindinn og regnið og hyrfi að eilífu á braut. Munnur hans kipraðist eins og hann væri að reyna að segja eitthvað en það komu engin orð. Augu hans viku ekki af henni en hún sá hann næstum því ekki fyrir tárum. Hún fann að takið á öxlinni linaðist aðeins og hún sagði lágum rómi "ekki fara ástin mín, ekki fara frá okkur, ég er ekki viss um að ég geti lifað án þín, elskan mín" Hún grét. Mótorhjólamaðurinn lét höndina renna létt niður öxlina á henni og niður á bringuna. Hann lagði flatann lófann henni í hjartarstað. Já ástin mín, sagði hún, þú munt alltaf vera lifandi í hjartanu mínu. Hún horfði á þennan stóra sterka mann síga hægt niður á hnén og taka varlega um höfuð litlu stúlkunnar. Hann beygði sig fram og kyssti það ofurvarlega. Hann leit upp á fallegu konuna sína og um andlit hans fóru sársaukabylgjur. Það breyttist allt í einu landslagið í draumnum og hún var stödd á gatnamótum á einhverjum sveitavegi. Hún sá mótorhjól koma keyrandi í rigningunni og án þess að sjá það greinilega, vissi hún að þetta var maðurinn hennar. Hún leit í hina áttina og þar sá hún bíl koma keyrandi á miðri götunni. Almáttugur, það á eftir að verða slys hér ef þessi bíll hægir ekki á sér, hugsaði hún. Á sama augnabliki gerðist það óumflýjanlega. Konan á bílnum keyrði út á gatnamótin og beint inn í hliðina á mótorhjólinu. Eiginkonan stóð við hliðina á þessu öllu og það var eins og að horfa á bíómynd sýnda í slow motion þar sem að maðurinn hennar sveif upp í loftið og skall efst í framrúðuna á bílnum og féll svo í götuna fyrir aftan hann.

Það var þrifið harkalega í öxlina á henni og hjúkrunarkonan hristi hana úr draumnum og inn í heim hinna lifandi. Fyrirgefðu sagði hjúkrunarkonan afsakandi, þú varst bara að dreyma og þú hljóðaðir svo hátt í svefninum að ég bara varð að vekja þig. Martröð? Eiginkonan var titrandi og rennsveitt, já stundi hún upp, þetta var sko heldur betur martröð. Hún kyngdi munnvatni en það var ekki nóg til að væta þurran hálsinn. Slakaðu á , sagði hjúkrunarkonan, ég skal ná í vatn fyrir þig. Takk, sagði eiginkonan, takk fyrir það.

Jac Norðquist

 

Myrkur

Hjúkrunarkonan gekk inn á vaktherbergið. Það var alveg merkilegt hvað tíminn gat liðið hægt á þessum næturvöktum. Hún geispaði lágt og hellti sér kaffi í bollan sem stóð á borðinu. Hún hafði ekki fyrir því að hella gamla kalda kaffinu úr honum heldur bara bætti á. Henni fannst kaffi hvort sem er ekkert gott en hún varð bara að fá koffeinið. Hún settist niður við skrifborðið og beið eftir því að hinar hjúkkurnar kæmu inn eftir gangaröltið. Hún var ennþá sár og reið þeim fyrir tillitsleysið gagnvart mótorhjólamanninum og lofaði sér því að tala um þetta á næsta starfsmannafundi. Hún vissi það svosem fyrirfram að hún myndi ekki segja múkk frekar en fyrri daginn. Það var bara ekki í eðli hennar að standa upp í hárinu á einum eða neinum, hvað þá heilli næturvakt af tilfinningalega dauðu fólki. Hún sötraði kaffið, oj hvað þetta ætlaði aldrei að venjast. Á skrifborðinu við tölvuna lá ennþá öskuskírteini mótorhjólamannsins. Hún rúllaði skrifborðsstólnum yfir að tölvunni og tók upp skírteinið. Myndin horfði á hana. Augu hans horfðu djúpt í augun hennar. Hún strauk varlega með þumalfingri yfir myndina, svona svona, sagði hún blíðlega, þetta verður allt í lagi vinur. Þetta verður allt í lagi. Tár streymdu fram í augu hennar og hún saug varlega upp í nefið. Hún fann hvernig sér hlýnaði í maganum og hjartað sló örlítið örar. Augu hans horfðu dáleiðandi á hana. Hún skoðaði broshrukkurnar kringum augu hans og brosvipruna sem teygði á öðru munnvikinu. Stutt dökkt hárið lá í örlitlum spíss fram á ennið. Það var eitthvað svo dásamlega karlmannalegt við þetta andlit sem heillaði hana svo innilega. Hún var alls ekki vön að falla fljótt fyrir karlmönnum og það að falla fyrir giftum mönnum var bara alls ekki hennar brauð. Hún leit flóttalega í kringum sig og stakk ökuskírteininu í vasann á sloppnum sínum. Hvað var hún að spá? Roði færðist yfir andlit hennar. Hún var bullandi ástfanginn.

Hún þrýsti af öllu afli á gikkinn en ekkert gerðist. Helvítis, stundi hún upp. Hvað í fokk er að þessari byssu? Hún reyndi aftur en ekkert gerðist. Hún skellti byssunni í reiði sinni á borðið og grúfði andlitið í höndum sér. Það fór um hana ákafur ekki svo hún hristist öll og skalf. Nei, hugaði hún, ég get þetta ekki, ég bara get þetta ekki. Hún stóð upp og fór að eldhúsvaskinum, skrúfaði frá kalda vatninu og skvetti framan í sig ísköldu vatninu. Hún hresstist aðeins við þetta og leit í kringum sig eftir viskastykkinu sem vanalega hékk á skúffuhandfanginu við eldavélina. Það var þar ennþá svo hún tók það og þerraði sig vandlega í framan. Hvað skal nú gera hugsaði hún og fann að hugsun hennar var að verða skýrari. Sterkt Tequilað var byrjað að renna af henni og hún fann að ró var að færast yfir kvalinn huga hennar. Hún leit í átt að stofuhurðinni en ákvað að fara ekki þar inn aftur og sjá viðbjóðslegt líkið af aumingjanum. Hún strammaði sig af og gekk í gegnum þvottahúsið og út bakdyramegin. Hún hafði tekið aukalyklana af bílnum hans sem héngu í tauskápnum í þvottahúsinu og opnaði nú bílinn með fjarstýringunni. Tvisvar blikkuðu stefnuljósin og bíllinn opnaðist. Hún settist inn og setti bílinn í gang. Hún var að stilla baksýnisspegilinn þegar hún sem snöggvast leit í hann og sá ömurlega útlýtandi andlitið á sér. "Almáttugur góður Guð" stundi hún upp, ég er eins og einhver fokking hóra? Hún þreifaði eftir veskinu sínu en fann það ekki á sínum vanalega stað í farþegasætinu. Hún leitaði eftir því á gólfinu en það hafði ekki heldur runnið þar niður. Hvar var fokking veskið? Hún fékk nett sjokk þegar hún fattaði að það lá sennilega undir helvítis líkinu í lazyboy stólnum. Helvítis fokking djöfuls fokk! Hún steig út úr bílnum og fór inn í myrkvað húsið. Nú fann hún greinilega lyktina af brunnu púðrinu og ramma blóðlyktina. Mikið gat blóð lyktað illa hugsaði hún þegar hún þreifaði eftir slökkvaranum á veggnum. Hún kveikti ljósið og gekk inn eldhúsið og inn í stofuna. Skyndilega fann hún hárin rísa á höfði sínu og tilfinning um að hún væri ekki ein í húsinu helltist yfir hana. Varlega teygði hún höndina inn í myrkrið í stofunni og ætlaði að kveikja ljósið þar líka.

Jac Norðquist

   

Brosið

Hún stóð á miðju stofugólfinu og það ýlaði ennþá í eyrunum á henni eftir skothvellina. Byssan hékk í lafandi hendi hennar og með tómu augnaráði horfði hún á samanfallin líkamann í lazyboy stólnum. Hún beið eftir því að sjá eitthvert lífsmark en þegar ekkert gerðist eða heyrðist annað en rigningin sem buldi á þakinu, færði hún sig nær líkinu. Varlega lyfti hún hægri fætinum og ýtti við líkinu með tánni. Ekkert gerðist. Hún ýtti fastar með tánni og að lokum gaf hún líkinu gott spark sem hefði vakið hvern sem er upp úr djúpu meðvitundarleysi. Ekkert gerðist. Hún áttaði sig á því að hún hafði haldið niðri í sér andanum og fór að draga hann með rykkjum og skrykkjum. Henni snarsvimaði svo hún settist flötum beinum á stofugólfið. Andadrátturinn hægðist og hægt og rólega fór það að síast inn hjá henni að helvítis fokking auminginn var dauður. Hún hló lágt en dauðbrá við hljóðið og hætti. Fokk, hugsaði hún, ég er búin að stúta helvítis fokkin ógeðinu. Hún horfði á líkið í lazyboy stólnum. Hann var meira að segja ógeðslegur dauður. Hann lá frekar en sat í stólnum, hafði runnið svolítið niður og höfuðið hékk út á vinstri öxlina. Hún sá ekki skotsárið á hálsinum því að munnurinn á honum var opinn og hakan hékk yfir sárinu. En skotsárið á hægri hlið ennisins leyndi sér ekki. Það var ógeðslegt. Af stuttu færi gerir blýkúla ótrúlegan skunda. Sérstaklega þegar bein er fyrsta fyrirstaðan eins og í þessu tilfelli. Það var ekki snyrtilega hola sem blasti við heldur hafði kúlan flatts út og brotið sér leið inn í höfuðkúpuna. Það var stærðarinnar sár og höfuðkúpan hafði gefið eftir frá miðju höfðinu fyrir ofan nefið og alveg út að hægra eyranu. Það var eins og hann hefði verið laminn með sleggju því höfuðið var svo beyglað. Hún starði alveg hugfangin á líkið. Þeir sem voru skotnir í bíómyndum voru aldrei svona ógeðslegir. Yfirleitt bara lítið kringlótt sár og svo ekki söguna meir. Þarna lá óbermið í klessu og það var blóð langt upp á vegginn fyrir aftan hann. Djöfuls fokking viðbjóður, helvítið gat ekki einusinni drepist án þess að verða viðbjóðslegri en allt annað. Fokking fífl. Hún tók allt í einu eftir því að það liðist reykur upp í sundurskotinni höfuðkúpunni. Hún þoldi ekki við meiru svo hún snéri sér undan og ældi kröftuglega á gólfið. Helvítis viðbjóður, helvítis fokking viðbjóður.

Hjúkrunarkonan opnaði varlega hurðina á herbergi mótorhjólamannsins og leit inn. Þarna sat eiginkonan á rúmbríkinni og höfuð hennar hékk niður á bringuna. Hún var greinilega orðin dauðþreytt enda langt liðið á nóttina. Hjúkrunarkonan lokaði varlega hurðinni og náði í hægindastól á hjólum ásamt teppi og hitabrúsa með nýlöguðu kaffi. Hún trillaði þessu inn á herbergi mótorhjólamannsins og bauð eiginkonunni að hvíla sig í stólnum sem hún þáði með þögulu samþykki. Grátbólgin augun voru þurrkuð og hún bjó um sig í hægindastólnum. Það var löng nótt framundan. Hvað var með þessa rigningu, hugaði hjúkrunarkonan þegar hún leit yfir herbergið og út um gluggann, ætlaði henni aldrei að linna? Hún lokaði hurðinni varlega og gerði krossmark með hendinni út í loftið. Hún var viss um að mótorhjólamaðurinn myndi ekki lifa af nóttina. Guð veri með ykkur, hvíslaði hún með sjálfri sér og fór inn á vaktherbergið. „Viltu verða með í pottinum“? Hjúkrunarfræðingur deildarinnar leit á hjúkrunarkonuna með spurn í augum, viltu? Hjúkrunarkonan hváði, með í hverju? Við erum með rauðvíns-lukku pott. Ég segi að Mótorhjólamaðurinn deyi klukkan 06:00 í fyrramálið, konan í býtabúrinu segir milli 7 og 8 og hjúkkan á gangi C segir að hann verði farinn fyrir klukkan 4 í nótt. Hvað segir þú? Hún horfði spennt á hjúkrunarkonuna. Hjúkrunarkonan horfði á þær til skiptis og fann að hún roðnaði af reiði. Hún beit saman jöxlunum og flýtti sér að líta undan. Nei takk, ég, ég get ekki tekið þátt núna. Helvítis tillitslausu svínin ykkar, langaði henni að bæta við en það myndi bara gera illt verra svo hún lét sér nægja að byrgja reiðina inni og fór fram á gang til að jafna sig. Hún róaði sig niður á mannlausum dimmum ganginum og fór að hugsa um hvervegna hún væri svona viðkvæm gagnvart þessum óþekkta mótorhjólamanni. Vissulega hafði hún séð margt verra sem hjúkrunarkona á stórum spítala en það var sjaldan sem einhver náði að þrengja sér svona kyrfilega inn í tilfinningalíf hennar. Hvað þá bláókunnugur giftur maður sem lá fyrir dauðanum. Hvað er í gangi, sagði hún lágt við sjálfa sig? Hún sá fyrir sér andlit hans á ljósmyndinni í ökuskírteininu hans. Brosið sem var á vörum hans á myndinni fór ekki úr huga hennar. Augu hans sem horfðu svo glettnislega á móti myndavélinni, þrengdi sér inn í vitund hennar og hún brosti ósjálfrátt, eins og hún væri að brosa til hans. Hvað er málið, hugaði hún aftur og það fór skömmustuleg tilfinning um líkama hennar. Hvað er málið?  

Það fór um hana skjálfti þegar uppköstunum var lokið. Með annarri erminni þurrkaði hún slefu og ælu framan úr sér og fór að velta því fyrir sér hvert næsta skref yrði. Hún stóð upp og fann að hún var ennþá svolítið reikul á fótunum. Gat verið að allt Tequilað væri enn að hafa áhrif á hana? Fokk hvað hún gat verið mikill hænuhaus, hún kreisti fram bros. Svo leit hún á líkið í stólnum en forðaðist að horfa á afmyndað höfuðið. Einu var ólokið. Hún gekk að lazyboy stólnum og miðaði skammbyssunni í klof aumingjans. Nú, þegar mest allt adrenalínið var í ælupollinum á gólfinu virkaði hvellurinn ærandi. Það eina sem sást á buxunum hjá fokking aumingjanum var lítið gat svo hún skaut aftur, og aftur. Púðurlyktin var kæfandi svo hún lét þetta gott heita og gekk inn í eldhúsið,settist við borðið og skellti svartri þungri skammbyssunni á það. Þarna sat hún í dágóða stund meðan hugsanirnar æddum um höfuð hennar. Hvað ég fokk er ég búin að gera? Ég er orðin morðingi, tvöfaldur morðingi meira að segja því ég drap þennan fokkin gaur á mótorhjólinu. Hún starði á skammbyssuna. Hvað var eiginlega búið að gerast fyrir hana. Af hverju er ég svona djöfull fokked up? Tárin tóku að leka niður kinnarnar á henni og drógu með sér svartan ódýran maskarann. Hún tók upp skammbyssuna og handlék hana varlega. Hún miðaði henni upp undir hökuna og þrýsti varlega á gikkinn. Var ekki bara best fyrir alla ef hún bara endaði þetta?

Jac Norðquist

Morð

Köld rigningin lak niður rúðuna, heit tárin láku niður kinnar eiginkonunnar. Það var alveg hljótt í herberginu þar sem hún sat yfir mótorhjólamanninum. Hönd hennar hvíldi létt á lakinu sem breitt var yfir hann. Hún fann sáraumbúðirnar gegnum lakið. Hún sat í dimmunni og horfði út um regnvota rúðuna. Guð hvað hún vonaði að hún myndi bara vakna upp af værum svefni og áttaði sig á því að þetta væri bara ömurleg martröð. Blásturshljóðið í öndunarvélinni og lágvært pípið í monitorinum sannfærðu hana hinsvegar um að hún væri í raun stödd á spítalanum við hlið eiginmanns síns. Hún leit af rúðunni og niður á líflausan líkamann í hvítu rúminu. Minningar um þennan lífsglaða mann streymdu fram í huga hennar.

Brúðkaupsferðin þeirra birtist ljóslifandi fyrir hugskotsjónum og hún bókstaflega fann lyktina af ylvolgum sjónum þar sem að þau sátu í sandinum á sólarströndinni. Hann horfði í augu hennar og það vottaði fyrir kunnuglegum broshrukkunum við augnkrókana. Hann teygði hönd sína fram og strauk fingrum sínum hægt og blíðlega yfir kinnina á henni. Ástin mín eina, hvíslaði hann, ég elska þig svo heitt að ég fæ næstum því tár í augun þegar og hugsa um hvað ég er hamingjusamur. Fingur hans liðuðust hægt niður kinnina og undir hökuna á henni. Mér finnst líf mitt hafa fullkomnast þegar þú sagði já, við því þegar ég bað þig um að giftast mér. Fingur hans tóku varlega undir hökuna á henni og lyfti henni örlítið upp á við. Hann beygði sig fram og andlit hans nam nánast við hennar. Ég er svo ótrúlega stoltur af þér ástin mín, fallega eiginkonan mín. Hann kyssti hana undurblítt á varirnar.

Hún leit með tárin í augunum á höfuðið sem var hulið sáraumbúðum í rúminu. Ég er líka stolt af þér, hvíslaði hún, ég er svo óumræðanlega stolt af þér ástin mín. Hún fann hönd hans undir lakinu og færði hana ofurvarlega upp að vörunum sínum. Hún kyssti fingurgómana hans. Ég elska þig, ég elska þig svo heitt. Ekki fara frá mér, þú mátt ekki fara frá mér ástin mín. Þetta verður allt í lagi, þú átt alveg eftir að jafna þig og við.... hún lauk ekki við setninguna því að ekkinn tók yfir. Hægt lét hún hönd hans niður á rúmið aftur. Rigningin buldi á rúðunni, endalausa ískalda rigningin.

 

„Hættu“ ! Helvítis fokking hættu! Ég þoli þetta ekki, hvað í fokk ertu að gera við mig? Röddin í honum var mjóróma og hás. Hann grenjaði og það lak slefa niður hökuna á honum. Hún starði á hann, það var nú fátt sem minnti hana á að hún hafði elskað þetta djöfuls hlandblauta slefgerpi fyrir nokkrum klukkutímum síðan. Hvað í fokk var hún að spá með það? Hún myndi aldrei verða svo gömul að hún myndi skilja hvað hún sá við þetta djöfuls óbermi. Haltu djöfuls kjaftinum á þér saman helvítis skítamörðurinn þinn. Hún dáðist að því hversu róleg og yfirveguð hún var. Hann þagnaði og sat kyrr í lazyboystólnum, verkirnir í sundurskotnum fætinum voru að drepa hann en hann beit á jaxlinn. Hann var alveg viss um að hún myndi stúta honum ef hann héldi ekki kjafti. Hvað í fokk var að helvítis tíkinni? Hvernig í fjandanum geta tíkur orðið svona klikkað sækó á stuttum tíma?

Hún var búin að njóta þess nógu lengi að sjá fávitann þjást. Það var kominn tími til aðgerða. Jæja, sagði hún, nú er komið að lokum þíns auma lífs. Ef það er til Helvíti, þá vona ég að þú fáir sérherbergi í kjallaranum og þar fái þín auma djöfuls sál að þjást um aldur og ævi. Hún miðaði lögregluskammbyssunni á andlit hans og þrýsti fastar á gikkinn. Bless aumingi!

Hann fann hjarta sitt missa úr takt þegar adrenalínið sprautaðist í gusum út í blóðið. Það var eins og hann væri að horfa á bíómynd í slow-motion. Þarna stóð konan sem fyrir bara nokkrum klukkutímum var alveg undir hælnum á honum og hann gat notað eins og viljalaust verkfæri þegar honum hentaði, og miðaði á hann skammbyssu. Hann sá fingur hennar herpast utan um gikk byssunnar, einbeitt augnaráðið var kalt og tilfinningalaust. Fokk, ætlaði hún virkilega að stúta honum? Hann horfði beint inn í hlaup skammbyssunnar og sá hvernig bláleitur reykurinn gusaðist út úr hlaupinu, strax á eftir kom blýkúlan eins og reiður Geitungur í átt að honum. Getur maður virkilega séð byssukúlur á flugi, hugsaði hann steinhissa. Augun fylgdu kúlunni þar sem hún sveif hljóðlaust yfir stofuna og stefndi á hann. Hann missti af henni þegar hún hvarf undir hökuna á honum og boraði sig inn í mjúkan hálsinn. Tilfinningin var eins og einhver stæði fyrir framan hann og potaði með vísifingri beint í barkakýlið á honum, potaði af öllum kröftum svo hann smásaman náði ekki andanum. Hann fann hvernig húðin gaf sig og heit kúlan þrýsti barkakýlinu þvert yfir öndunarveginn og lokaði honum alveg áður en það rifnaði. Kúlan hélt áfram og yfirgaf blóðuga klessuna í barkanum og hélt áfram gegnum hálsinn og stefndi beint á banakringluna innanverða. Hún lenti á milli efstu hryggjaliðanna og tók í sundur mænuna áður en hún fór út úr hálsinum aftanverðum. Hann fann hvernig lungun fóru að öskra eftir lofti sem gat ekki þrengt sér niður í þau gegnum sundraðan hálsinn. Heilinn sendi skilaboð til handanna um að færa þær upp að hálsinum en þar sem að mænan var í sundur gerðist ekkert annað en að hann lyppaðist niður í lazyboystólnum. Það hrökk allt aftur úr slow-motion og hann starði skökkum augum á konuna sem stóð yfir honum. Helvítis svínið þitt, Fokking drepstu, öskraði hún og hleypti aftur af. Í þetta sinn fann hann rétt svo fyrir höggi kúlunnar áður en hún gersamlega splundraði heilanum í honum. Líkaminn kipptist lítillega til.

  Hann var ekki til lengur.

    

Kúrekastígvél

Lögreglumennirnir óku hægt framhjá húsi konunnar. Það var ekkert ljós að sjá þar innandyra. Þeir höfðu athugað gaumgæfilega allar strætóstoppistöðvar í nágreni slysavettvangsins en sáu engan sem gæti verið konan sem þeir leituðu af. Þeir kölluðu í talstöðina og báðu konuna á skiptiborðinu um að athuga hvort konan væri með skráðan GSM síma á sínu nafni. Það var hún og þeir fengu númerið. Sá yngri náði í síma í hanskahólfi lögreglubílsins og hringdi í númerið sem hann hafði hripað niður á servíettu. Það hringdi nokkrar hringingar í númerinu en svo kom staðlað talhólf „Vinsamlega skildu eftir skilaboð á eftir tónmerkinu“. Lögreglumaðurinn kynnti sig og bað hana um að hafa samband við næstu lögreglustöð hið fyrsta, það væri áríðandi að lögreglan næði við hana sambandi vegna skýrslutöku. Hann lagði á eftir þessi stuttu skilaboð. Meira gætu þeir ekki gert í bili þar sem að vaktinni þeirra var loks að ljúka. Orðnir uppgefnir, keyrðu þeir niður á lögreglustöð og lögðu bílnum. Næturvaktin fengi ekki aðgang að þessum bíl í nótt og þeir voru ánægðir með það. Það var alveg óþolandi að taka við bíl eftir næturvaktir. Þeir voru alltaf skítugir og fullir af rusli eftir nætur-naslið. Sá yngri læsti bílnum og saman gengu þeir upp tröppurnar og inn á lögreglustöðina. Eftir að hafa klætt sig úr einkennisklæðnaðinum og skipt yfir í borgarlegan klæðnað, tók sá yngri eftir því að hann var ekki með skammbyssuna sína. Hann hristi höfuðið yfir klaufaskapnum, fjárinn, hún hefur enn og aftur dottið á milli sætanna. Hann ákvað að biðja um annað hulstur þegar hann kæmi aftur á vaktina, þetta gengi ekki að vera alltaf að tapa byssunni. Hann fór ekki að athuga um hana því hann átti að taka við bílnum á morgun svo það skipti litlu máli að byssan lægi í bílnum yfir nóttina.

 

Henni langaði til að blístra af fögnuði við að heyra í fokking aumingjanum koma inn í stofuna. Það var alveg dimmt og hann sá greinilega ekkert. Augu hennar voru búin að venjast myrkrinu svo hún sá hann alveg þokkalega vel. Hún miðaði byssunni á hann og setti vísifingur á gikkinn. Hún fylgdi skuggamyndinni ganga inn í stofuna og sá hvar hann þreifaði eftir slökkvaranum á standlampanum við sjónvarpið. Það kom smellur þegar hann kveikti á honum. Hún pírði augun á móti birtunni og á sama augnabliki snéri hann sér við og sá hana. Fokking shjitturinn maður!! Honum krossbrá, djöfulan ertu að gera hér? Sagði hann og var steinhissa. Þá tók hann eftir byssunni sem hún miðaði ennþá á bringuna á honum, fokk, hvað í fokk ertu að gera tí.. vina? Hann sleikti efri vörina og setti aðra höndina á mjöðm. Heyrðu getum við ekki bara talað um þetta eða hvað, þarftu eitthvað að vera að hóta mér með þessari byssu? Ég meina, ég sló þig ekkert sko fast þú skilur, þetta var bara meira svona sjálfsvörn, þú varst bara eitthvað svo fokking kreisý. Hann talaði út í eitt. Hún varð ringluð eitt augnablik en dró svo djúpt andann og öskraði eins hátt og hún gat „ Sestu niður helvítis fokking skíturinn þinn“ Honum brá svo mikið að hann meig á sig. Heitt þvagið lak niður vinstri skálmina og ofan í snjáð kúrekastígvélið með Texas-útsauminum og silfurlitaðri sylgjunni. Fokk hvað hún naut þess að sjá hræðsluna leka af honum. Djöfull átti hann þetta fokking skilið. „Sestu þarna niður helvítis maðkurinn þinn“ Hún benti með byssunni á lazyboy stólinn. Hann stóð bara þarna og var sem lamaður, það var eins og eitthvað hefði dottið úr sambandi inni í honum. Hann vildi hlýða henni, hann reyndi að hlýða henni, en líkaminn bara virkaði ekki. Hann varð alveg steinhissa á sjálfum sér, svo hissa að eitt augnablik gleymdi hann því að hún var með byssu og miðaði henni á hann. Hann sá eins og í slow motion þegar hún bærði munninn í enn einu öskrinu og miðaði svo hægt og rólega byssunni á vinstri fót hans. Hann heyrði ekki bofs í hvorki henni né skammbyssunni þegar hún hleypti af. En Guð minn fokking góður hvað hann fann fyrir sársaukanum þegar 7mm kúlan tætti sundur kúrekastígvélið svo að blóð og þvag sprautuðust í allar áttir! Hann öskraði af leiftrandi sársaukanum og féll niður á bæði hnén. Helvítis tíkin skaut mig, hún fokkin skaut mig? Reiðin og undrunin voru slík að hann vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Hann bara lá þarna á hnjánum og heyrði einhvern öskra eins og stunginn grís í fjarlægð. Shit hvað svínið gat öskrað hugsaði hann pirraður. Öskrin færðust nær og nær þar til að hann fattaði að þetta voru hans eigin öskur? Fokk! Hann fór að hósta vegna áreynslunnar á raddböndin. Áfengismettaður heilinn reyndi í fullkominni örvæntingu að finna upp á einhverju til að segja við þessa morðóðu tík með skammbyssuna en það kom ekkert nothæft fram á tunguna á honum annað en „Fokk“. Hann mundi þá að hún hafði öskrað á hann að fara í lazyboy stólinn og nú reyndi hann að skríða yfir gólfið og að lazy boy stólnum. Það tókst og hann hlammaði sér niður og leit síðan upp til hennar þar sem hún stóð glottandi og miðaði helvítis byssunni ennþá á hann. Sársaukinn í fætinum var að gera útaf við hann en hann reyndi samt að spyrja hana hvað í fokk gengi á? Afhverju hún léti svona?

Þú bara fylltir fokking mælirinn elskan, sagði hún og glotti ennþá breiðar. Núna ætla ég bara að stúta þér aumingjans fokking fávitinn þinn og losa helvítis heiminn við svona djöfuls viðbjóð. Finnst að hóran hún mamma þín hafði ekki vit í heimska hausnum á sér til að fara í fóstureyðingu þegar helvítis trukkararnir hópriðu henni á klósettinu, skal ég fokking taka af henni ómakið! Þér verður stútað í kvöld helvítis óbermið þitt. Hún öskraði síðustu orðin og fann hvernig vald skammbyssunnar smeygði sér út um allan kroppinn. Hún horfði með megnum fyrirlitningasvip á mann garminn í stólnum.

Djöfull skal ég sko fokking stúta þér.

Jac Norðquist

Miðnætti

Það var komið miðnætti og læknateymið var að sauma lokasporið í líkama mótorhjólamannsins. Þetta var búið að vera erfiður tími fyrir teymið þar sem að enginn var viss um að mótorhjólamaðurinn myndi nokkru sinni vakna aftur eða yfirhöfuð, lifa af. Það komu afar dauf merki um heilavirkni og það gaf þeim örlitla von um að erfiðið væri ekki til einskis. Heila og taugaskurðlæknirinn hagræddi höfði mótorhjólamannsins á sérútbúnum stuðningspúðanum og leit svo yfir hópinn. Vel af verki staðið gott fólk. Við skulum rúlla honum fram á bráðadeild og setja vöku yfir hann í nótt. Ef það hætta að koma merki frá monitornum sem sýna heilavirknina, þá er þetta bara spurning um að slökkva á öndunarvélinni, honum verður ekki bjargað nema það sé í það minnsta smá virkni í fremri cortex. Læknarnir kinkuðu kolli og voru sammála. Mótorhjólamanninum var rúllað í sjúkrarúmi inn á bráðadeildina þar sem að hann var tengdur við heilalínurit og veggfasta öndunarvél bráðadeildarinnar. Smámsaman tæmdist hvítmálað herbergið af fólki og mótorhjólamaðurinn lá einn eftir. Hjúkrunarkonan gerði sig klára til að ná í eiginkonu mótorhjólamannsins sem beið frammi á biðstofunni.

 

Eftir að hafa nánast drukkið heila flösku af tequila, sat konan í lazyboy stólnum og var við það að sofna. Helvítis auminginn var ekki ennþá kominn heim og það var komið miðnætti. Andskotans öfugugginn var fokking að fokka einhversstaðar, það var hún viss um. Hún fann reiðina ennþá svella í brjósti sér. Eitt augnablik hugsaði hún um hvað henni gat enst reiðin og var svolítið hissa á því. Hún var alls ekki vön að vera svona stjórnlaus af reiði. Hvað gat orsakað þetta? Hún reisti sig upp í stólnum, hvað í fokk er ég að spá? Gat verið að bílslysið hefði orsakað eitthvað skammhlaup í heilanum á henni? Eða var niðurlægingin þegar helvítis fíflið barði hana og henti henni út á götu svona mikil að hún fór yfirum? Hún stóð upp og fann að tequilað gerði hana reikula á fótum. Hún fann fyrir þungri lögregluskammbyssunni í hendinni og starði hissa á hana, hvað er fokking málið með mig? Heilinn náði ekki að koma með neitt skynsamt svar því að í sömu andrá heyrði hún lykli stungið í skrána. Helvítis auminginn var kominn heim. Það var eins og þessi vottur af skynsemi sem kom sem snöggvast yfir hana, hyrfi eins og dögg fyrir sólu. Hægri hönd hennar krepptist fast um byssuskeftið og hún rétti úr bakinu. Helvítis motherfokkerinn skyldi sko fá að sjá eftir því að hafa komið svona fram við hana. Djöfull skyldi fokking fávitinn fá að kveljast. Hún beið róleg í myrkrinu eftir að fyrrum kærasti hennar gengi inn í húsið. Það læddist fram kalt bros á andlit hennar.

 

Hjúkrunarkonan fylgdi eiginkonunni inn á herbergið þar sem að mótorhjólamaðurinn lá á sjúkrabeði sínu. Hann var í einkennilegri stöðu vegna höfuðáverkanna og lá næstum á hliðinni í rúmi sem hallaðist í átt eina glugganum í herberginu. Það sást varla í höfuð hans vegna umbúða og stuðningspúðans sem verndaði mjúkt hnakkasvæðið. Gráfölt ennið og augun sáust en það var ekki mikið meira en það. Súrefnisgríma var spennt yfir munn og nef og það lágu slöngur og leiðslur um allt. Hann var tengur við tvo monitora ásamt öndunarvél. Hjúkrunarkonan fylgdist með eiginkonunni þar sem hún gekk hægum skrefum yfir að rúmi mótorhjólamannsins. Hún var með krosslagðar hendurnar og augun full af tárum. Það var breitt lak yfir mótorhjólamanninn svo ekki einusinni hendurnar stóðu útundan. Hún varð að koma við manninn sinn fannst henni og leitaði eftir stað þar sem hún gæti snert hann. Snert hann og fullvissað sig um að þetta væri raunverulega hann. Hún strauk létt með fingurgómunum yfir ennið á honum. Elskan mín, sagði hún, elsku ástin mín. Hún fann hvernig fætur hennar misstu máttinn og hún varð að styðja sig við rúmbríkina. Hún fór að hágráta og hugsaði um hversu sterkur henni hafði alltaf fundist maðurinn sinn vera. Hann var í hennar augum kletturinn í sambandinu þeirra. Þegar allt virtist vera að hrynja hjá vinum og vandamönnum, komu allir til mannsins hennar að fá stuðning og góð ráð. Heilu fjölskyldurnar voru oft í nokkurskonar sálfræðimeðferð hjá honum og hann gaf óspart af sér. Of mikið að hennar mati því hann átti svo erfitt með að losa sig við það slæma sem hann saug út úr hinum og setti sólskin í staðinn. Hann tók af sólskininu sínu og setti í staðinn fyrir myrkrið. Nú lá þessi stóri sterki maður og sveif milli heims og helju. Elsku ástin mín. Hún beygði sig yfir mótorhjólamanninn og kyssti á ennið hans. Elsku hjartans ástin mín. Hjúkrunarkonan reyndi ekki einusinni að verjast tárunum. Hún myndi aldrei venjast því að sjá fjölskyldur missa ástvini sína. Aldrei. Enn og aftur hvarflaði að henni að hætta í þessu starfi.  

Jac Norðquist