Fokking klúður

Hún teygði höndina varlega inn fyrir stofuhurðina og þreifaði eftir slökkvaranum. Hjartað fór allt í einu að hamast í brjósti hennar og óttinn ætlaði að kæfa hana. Höndin strauk hurðarstafinn rólega niður á við í átt að slökkvaranum. Allt í einu var gripið fast í hendina á henni og kippt fast í, svo fast að höfuð hennar skall á dyrakarminum og blóðið fossaði úr nefinu á henni. Hún var svo ringluð og hissa að hún náði ekki einu sinni að öskra. Hvað í fokking helvíti var þetta? Gripið um hendi hennar hertist enn frekar og nú sárkenndi henni til. Hvað í fokking helvíti er þetta maður, öskraði hún hátt og reyndi að sjá inn í myrkvaða stofuna. Hafði hún ekki örugglega drepið fokking aumingjann, var hann að ganga aftur eða hvað? Hún náði að rykkja hendinni í krumlunni sem hélt í hana og ætlaði að snúast á hæli og hlaupa út, en hætti við það og smellti hendinni á slökkvarann og kveikti ljósið. Þarna hálf stóð auminginn með sundurskotinn hálsinn og stærðar gat á hausnum og blóðhlaupin augun störðu á hana. Hann teygði hendurnar í ámáttlegri bæn um hjálp til hennar og það korraði í blóðhryglunum í götuðum hálsinum. Þú ert dauður fávitinn þinn, sagði hún hæðnislega við hann, þú ert bara fokking dauður en ert greinilega of heimskur til að skilja það fávita heimskinginn þinn. Hún tók undir sig stökk og sparkaði eins fast og hún gat í vinstri hlið höfuðsins á honum. Höfuðkúpan var brotin fyrir af völdum byssukúlunnar svo að gríðarlegt sparkið var þess valdandi að skóklæddur fótur hennar gekk inn í höfuðkúpuna, svo kyrfilega að hún festist. Saman féllu þau í gólfið og hún varð að spyrna með hinum fætinum í andlit hans til að losa fótinn. Skórinn varð eftir, hálfur inni í mélaðri kúpunni. Henni var sama, hún hafði ekki geð í sér að beygja sig niður eftir honum og þurrka heilaslettur og viðbjóð af skónum. Hún sparkaði af sér hinum skónum. Djöfuls fokkin fokk, hún hafði snúið sig illa á fætinum, svo illa að henni dauðkenndi til. Hún stóð upp en gat ekki stigið í fótinn, djöfuls djöfull hvæsti hún milli samanbitinna tannanna. Haltrandi studdi hún sig við vegginn. Nú var helvítið alla vega steindautt. Hún leit í lazyboy stólinn og sá veskið sitt og tók það upp svo haltraði hún berfætt út úr húsinu og settist inn í bílinn. Mikið djöfuls fokking klúður var þessi helvítis hóruungi búinn að koma henni í. Glott lék um varir hennar, djöfull var gott að vera búinn að stúta honum.... endanlega. Hún startaði bílnum, setti rúðuþurrkurnar í gang og ók af stað. Ég verð að láta kíkja á helvítis fokking fótinn á mér sagði hún við upphátt við sjálfa sig, hún tók stefnuna á spítalann.

Nóttin leið og það fór að daga. Hjúkrunarkonan kæfði geispa og leit á úrið. Það var ekki eftir nema klukkutími af vaktinni og mótorhjólamaðurinn lifði ennþá svo að það voru einhverjir samstarfsfélagar hennar að horfa á eftir flösku af rauðvíni. Hún fór fram á ganginn og gekk rólega inn hann í átt að herbergi mótorhjólamannsins. Hún kíkti inn í herbergin hjá sjúklingunum á leiðinni og athugaði hvort allt væri ekki í lagi. Það var ró og friður yfir deildinni og ekkert heyrðist nema hljóðin í öndunarvélunum og pípin í mónitorunum sem vöktu yfir sjúklingunum. Hún kom að herbergi mótorhjólamannsins og opnaði varlega hurðina, ekki það að hún væri hrædd um að vekja hann heldur af tillitssemi við örþreytta eiginkonu hans. Eiginkonan var vakandi og sat á gluggakistunni. Hún leit ekki upp þegar hjúkrunarkonan smeygði sér inn í herbergið heldur starði tómu augnaráði á manninn sinn í sjúkrarúminu. Augu hennar voru blóðhlaupin af þreytu og dökkir baugar farnir að myndast undir þeim. Hjúkrunarkonan rauf þögnina og sagði við hana að það væri góðs viti að mótorhjólamaðurinn hefði lifað af nóttina, það benti til stöðulleika og nú væri það eina sem hægt væri að gera væri að bíða og sjá hvernig honum reiddi af. Hún lagði höndina á öxl eiginkonunnar og sagði henni að fara heim, fara í sturtu og leggja sig. Ef að einhverjar breytingar, til góðs eða ills, yrði hringt með það sama í hana. Eiginkonan horfði í augu hjúkrunarkonunnar, ég get bara ekki farið frá honum, mér finnst ég ekki geta yfirgefið hann í svona ásigkomulagi. Ég veit að hann myndi vera hjá mér fram í rauðann dauðann ef það væri ég sem lægi þarna á rúminu. Ég skil það vel vina, sagði hjúkrunarkonan, en veistu, ef þú klárar batteríin núna, hvernig ætlar þá að verða honum til stuðnings ef eitthvað breytist? Það borgar sig að hvílast aðeins og svo getur þú komið aftur síðar í dag. Við höldum honum í dái í amk 3 daga áður en við léttum á svefninum til þess að sjá hvort heilinn starfi. Svona drífðu þig bara heim, hvíldu þig aðeins og komdu svo aftur fersk og endurnærð. Ég skal lofa þér því persónulega að láta þig vita ef eitthvað gerist hér á meðan ok? Eiginkonan sá alveg rökin í máli hjúkrunarkonunnar og stóð rólega upp af gluggakistunni. Já það er rétt hjá þér sagði hún og geispaði, ég tek þá af þér loforð um að láta mig vita ef.... ef eitthvað breytist? Hjúkrunarkonan klappaði henni vinalega á öxlina, svona, þetta verður í lagi, hann er greinilega mjög harður af sér því að flestir aðrir hefðu ekki meikað nóttina. Hjúkrunarkonan kreisti fram bros máli sínu til stuðnings. Eiginkonan klæddi sig í jakkann sinn og gekk að rúmi mótorhjólamannsins, hún beygði sig yfir rúmið og kyssti varlega á ennið á eiginmanni sínum, bless ástin mín, ég elska þig, hvíslaði hún lágt. Þegar hún var komin út í bíl og búin að setja í gang fannst henni hún þurfa að gráta en það komu engin tár. Hún hugsaði með sér að sennilega hefði hún klárað forðann um nóttina. Hún reyndi að blikka augunum en fann hve þurr þau voru orðin svo hún bara reyndi að spá ekkert í það og ók af stað. Hvort sem það var augnþurrkurinn eða þreytan eftir andvökunóttina, þá sá hún ekki bílinn sem kom keyrandi á fullri ferð á aðalgötunni fyrir framan spítalann, hann var ekki með stefnuljós en beygði samt inn á heimkeyrsluna á sömu stundu og eiginkonan ók út. Höggið var gríðarlegt þegar bílarnir skullu saman. Höfuð eiginkonunnar skall í vinstri framrúðuna og mölbrotnuðu bæði rúðan og höfuðið við höggið. Líknarbelgurinn í stýrinu blés kröftuglega upp en kom ekki að gagni þar sem að allt höggið kom beint á bílstjórahurðina. Höfuð hennar hefði sennilega ekki brotnað svona illa ef bíllinn hefði verið af nýrri árgerð, árgerð sem hefði líknarbelgja-gardínur. Bílarnir voru ennþá á hreyfingu þegar augu hennar rúlluðu aftur í hnakka og hún var látin.

Reykur úr báðum bílunum sveif yfir í kyrrð morgunsins. Fuglar sem höfðu hræðst við gríðarlegan hvellinn sem bílarnir tveir framkölluðu örfáum sekúndum áður, voru aðeins að róast og farnir að finna sér stað til að setjast á. Þeir höfðu fullkomið útsýni yfir slysstaðinn. Vaktmaðurinn á slysavarðstofunni rauf kyrrðina með því að hlaupa út á gatnamótin og reyna að rífa upp farþegahurðina á bíl eiginkonunnar, það tókst honum ekki vegna þess að gríðarlegt höggið hafði grindarskekkt bílinn svo mikið að hurðarnar sátu pikkfastar í falsinu. Hann hljóp hinumegin við bílinn og sá samstundis að það yrði ekkert gert fyrir þessa manneskju sem lá samanfallin í bílstjórasætinu.

Jac Norðquist

 

 

Athugasemdir

[Sóldís Fjóla Karlsdóttir, 31.8.2009 kl. 08:29]

Eg lifdi mig alveg inn i thetta ....uff mer er halfflögurt af fyrripartinum af sögunni. Vel gert.

Thu serd ad eg er ekki heima.....stafirnir eru ekki alveg rettir. 

[Sigríður Ágústa Þórólfsdóttir, 1.9.2009 kl. 00:22]

vááá þetta var svakalegt,þú kemur svo sannarlega til baka með látum!!!!Takk fyrir,ekki láta okkur bíða lengi núna ,,,,,

[Berglind Nanna Ólínudóttir, 13.9.2009 kl. 05:33]

Mæ ó mæ, spennan er gífurleg!! Gargandi snilld minn kæri! Keep up the good work! Knús á þig!